Wat Zijn Aantrekkelijke Gezichten? (wetenschappelijk verslag)

Gezichten en Aantrekkelijkheid

Om de aantrekkelijkheid van menselijke gezichten te begrijpen en te verklaren zijn er enkele hypothesen en factoren onderzocht.

Met deze gegevens zou men beter kunnen begrijpen waarom iemands gezicht aantrekkelijker gevonden wordt en hoe iemand zichzelf aantrekkelijker kan presenteren, door bijvoorbeeld bepaalde accenten te leggen op vormen en gezichtseigenschappen met gebruik van make-up en dergelijke.

Symmetrische gezichten zouden vanuit twee verschillende standpunten aantrekkelijker gevonden worden. Op de eerste plaats zou symmetrie geassocieerd zijn met de seksuele selectie en het voortplantingssucces bij mensen (Gangestand & Thornhill 1997; Moller et al. 1995; Singh 1995; Thornhill et al. 1995).

Dit geeft een indicatie van een hoogwaardige genenopmaak en een individu dat ziektes kan weerstaan (Moller 1990; Parsons 1992). Het komt er op neer dat symmetrie een teken is van gezondheid, jongheid en vruchtbaarheid (Symons, 1979; Thornhill & Gangestad, 1999).

Deze eerste verklaring is gebaseerd vanuit evolutionair standpunt en wordt ook wel de evolutionary advantage view genoemd. Een tweede verklaring zou kunnen zijn dat symmetrische gezichten makkelijker verwerkt kunnen worden met het visuele systeem (e.g. Enquist & Arak 1994; Enquist & Johnstone 1997; Enquist & Ghirlanda 1998).

Dit wordt ook wel de perceptual bias view genoemd. Dat symmetrische gezichten aantrekkelijker zouden zijn, wordt in zijn geheel de ’symmetrie’ hypothese genoemd (e.g., Rhodes, Roberts, & Simmons, 1999).

Daarnaast is er gebleken dat als men meerdere gezichten samenvoegt naar een gemiddelde vorm en kleur het gezicht aantrekkelijker beoordeeld wordt dan een enkel gezicht (Langlois & Roggman, 1990; Little & Hancock, 2002; Rhodes, Sumich, & Byatt, 1999).

Dit wordt de ‘gemiddeldheid’ hypothese genoemd (e.g., Langlois & Roggman, 1990). Dit wordt verklaard door het feit dat ‘gemiddeldheid’ in gezichten een indicatie zou geven van genetische diversiteit dat zou wijzen op een sterk immuumsysteem tegen ziektes (Thornhill & Gangestad, 1999).

Ook dit duidt weer op gezondheid, jongheid en vruchtbaarheid (Symon, 1979; Thornhill & Gangestad, 1999).

Tot slot zouden enkele gezichtseigenschappen zoals ogen, lippen, haar, enz. positief gecorreleerd zijn met de mate van aantrekkelijkheid bij vrouwen (e.g. Cunningham , 1986).

Gezichtseigenschappen, zoals grote ogen, zouden een indicatie geven van een effectief immumsysteem, gezonde weerstand tegen ziektes en goed functionerende adaptatie voor de omgeving (Cunningham et al., 1995).

Haar bij vrouwen zou wijzen op een hogere productie van seksuele feromonen (Grammer et al., 2001) en meer gezondheid (Hinsz et al., 2001). De gezichtseigenschappen wijzen voornamelijk op gezondheid, jongheid en vruchtbaarheid.

Bij mannen gaat het voornamelijk over het afleiden van status van gezichtseigenschappen (Cunningham et al., 1995) en niet enkel over de gezondheid, jongheid en vruchtbaarheid. Daarom zullen alleen de gezichtseigenschappen van vrouwen aan bod komen.

In voorafgaand onderzoek is correlationeel aangetoond dat symmetrie in menselijke gezichten de aantrekkelijkheid bevordert (Gangestad et al., 1994; Grammer en Thornhill 1994; Mealey en Bridgstock 1999).

Ook is de ‘gemiddeldheid’ van gezichten gecorreleerd aan de aantrekkelijkheid (Rhodes, Yoshikawa, et al., 2001; Valentine et al., 2004). Tot slot zouden sommige gezichtseigenschappen, zoals grote ogen, positief gecorreleerd zijn met de mate van aantrekkelijkheid (Cunningham, 1986). Dit geldt ook voor de haardracht (Hinsz et al., 2001).

Nu is het niet duidelijk welke hypothese de juiste is, of dat allebei de hypotheses invloed zouden hebben op de aantrekkelijkheid. Daarnaast zijn alle onderzoeken gecorreleerd, net als de positieve invloed die gezichtseigenschappen zouden moeten hebben.

Daarom zal in dit verslag onderzocht worden welke aspecten van het gezicht de mate van aantrekkelijkheid beïnvloeden. Eerst wordt er gekeken wat de invloed is van symmetrie van gezichten op de aantrekkelijkheid, ofwel de ‘symmetrie’ hypothese.

Dit wordt vervolgd door te kijken naar wat de invloed is van de ‘gemiddeldheid’ van gezichten op aantrekkelijkheid, ofwel de ‘gemiddelheid’ hypothese. Tot slot wordt er onderzocht wat de invloed is van verschillende gezichtseigenschappen op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

Symmetrische Gezichten en Aantrekkelijkheid

Uit voorafgaand correlationeel onderzoek blijkt dat symmetrie in het gezicht aantrekkelijk gevonden zou worden (Gangestad et al., 1994; Grammer en Thornhill 1994; Mealey en Bridgstock 1999).

Dit zou verklaard kunnen worden door de evolutionary advantage view of de perceptual bias view. Deze twee verklaringen zouden de ‘symmetrie’ hypothese ondersteunen.

Daarom zal aan de hand van twee experimentele onderzoeken in deze paragraaf onderzocht worden of symmetrie van gezichten een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid.

Perret et. al (1999) onderzochten wat de invloed is van het gezicht op de aantrekkelijkheid en wat voor implicaties dit zou hebben voor de voortplantingsselectie bij mensen. De 49 deelnemers moesten in paren beoordelen welke mannelijke en vrouwelijke gezichten aantrekkelijker werden gevonden waarbij het originele en het symmetrisch bewerkte gezicht werd laten zien.

Uit de resultaten blijkt dat de deelnemers een grotere voorkeur hadden voor de symmetrische gezichten. Uit het onderzoek kan geconcludeerd worden dat gezichtssymmetrie een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid. Dit ondersteunt de symmetrie hypothese.

De onderzoekers impliceren tevens dat symmetrie een positieve invloed heeft op de voortplantingsselectie bij mensen.

Het vorige onderzoek heeft aangetoond dat symmetrische gezichten een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid en volgens de onderzoekers wordt daarmee de evolutionary advantage view ondersteund.

Nu wordt het tijd om te kijken of de perceptual bias view ook juist is. Vanuit dat oogpunt zou symmetrie in een gezicht aantrekkelijker gevonden worden door het sneller kunnen verwerken ervan door middel van het visuele systeem (e.g. Enquist & Arak 1994; Enquist & Johnstone 1997; Enquist & Ghirlanda 1998).

Daarom zal in het volgende onderzoek achterhaald worden of de symmetrie van gezichten ook een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid door het makkelijker kunnen verwerken ervan met het visuele systeem.

Little en Jones (2003) onderzochten wat de voorkeur van mannen en vrouwen is voor de symmetrie in gezichten bij het andere geslacht. De 119 deelnemers moesten onbekende gezichten beoordelen aan de hand van het willen aangaan van een lange termijn relatie.

Per originele en bewerkte symmetrische foto van de 28 personen werd gevraagd: ‘welk gezicht is het meest aantrekkelijk?’ en ‘klik alstublieft op het gezicht dat het meest aantrekkelijk is’.

De foto’s waren rechtstaand of omgekeerd. Dit werd gedaan zodat de onderzoekers konden achterhalen of symmetrie in gezichten verklaard kan worden vanuit evolutionair oogpunt door het makkelijker kunnen verwerken ervan.

De theorie is dat als het gezicht omgekeerd werd en de deelnemers evenveel symmetrie konden ontdekken als in het rechtstaande gezicht, dat dit alleen verklaard kon worden vanuit de perceptuel bias view.

Wanneer het gezicht werd omgedraaid en de deelnemers minder goed een verschil opmerken in symmetrie, dan zou de evolutionary advantage view van toepassing zijn. Het omdraaien van een gezicht zou namelijk geen evolutionaire betekenis hebben.

Uit de resultaten blijkt dat de deelnemers een grotere voorkeur hadden bij de symmetrie van rechtstaande gezichten. Uit het onderzoek kan geconcludeerd worden dat gezichtssymmetrie een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid vanuit een evolutionair oogpunt.

De perceptual bias view is incorrect, omdat de lagere voorkeur voor symmetrie in omgedraaide gezichten inconsistent is met dit standpunt. Dit betekent dat de ‘symmetrie’ hypothese enkel verklaard kan worden vanuit de evolutionary advantage view.

Uit de bovenstaande onderzoeken is gebleken dat symmetrie in gezichten een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid en dat dit verklaard kan worden vanuit de evolutionary advantage view en niet vanuit de perceptual bias view.

Maar het kan ook zijn dat symmetrie in gezichten tot meer ‘gemiddelde’ gezichten leiden en dat dat een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid.

‘Gemiddeldheid’ Gezichten en Aantrekkelijkheid

In de eerste paragraaf is de symmetrie hypothese bevestigd. Maar symmetrie zou een confound kunnen zijn, terwijl ‘gemiddeldheid’ in gezichten misschien het positieve effect zou hebben kunnen veroorzaakt.

De ‘gemiddeldheid’ van gezichten zou namelijk een indicatie geven van de genetische diversiteit wat zou wijzen op een sterk immuunsysteem tegen ziektes (Thornhill & Gangestad, 1999). In de volgende paragraaf zal dan ook worden onderzocht wat de invloed is van de ‘gemiddeldheid’ van gezichten op de aantrekkelijkheid.

Rhodes, Sumich en Byatt (1999) onderzochten wat de invloed is van ‘gemiddelde’ gezichten op de aantrekkelijkheid, zonder de symmetrie te beïnvloeden. De 63 deelnemers beoordelen de aantrekkelijkheid van 24 mannelijke en 24 vrouwelijke ‘gemiddelde’ gezichten (gecreëerd met 24 gezichten van hetzelfde geslacht) en lage, normale en hoge ‘gemiddelde’ versies van 48 gezichten.

Uit de resultaten blijkt dat symmetrie en ‘gemiddeldheid’ in gezichten beide een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid van gezichten, maar geen correlatie met elkaar vertonen.

Uit het onderzoek blijkt dat de mate van aantrekkelijkheid van gezichten niet enkel beïnvloed wordt door symmetrie, maar ook door de ‘gemiddeldheid’ van gezichten. Het vorige onderzoek stelt dat de mate van aantrekkelijkheid niet alleen beïnvloed wordt door symmetrie, maar ook door ‘gemiddeldheid’ van gezichten.

Het blijft lastig om bij ‘gemiddelde’ gezichten er voor te zorgen dat deze niet toevallig ook symmetrischer worden en vice versa, hoewel in het vorige onderzoek dat wel is uitgevoerd.

Het is een stuk makkelijker om dit te controleren door niet alleen de aantrekkelijkheid van gezichten te bekijken, maar ook profielen omdat die niet symmetrisch kunnen zijn, maar alleen op ‘gemiddeldheid’ bewerkt kunnen worden.

Daarom zal in het volgende onderzoek gekeken worden wat de invloed is van ‘gemiddelde’ profielen op de aantrekkelijkheid.

Valentine, Darling en Donnelly (2004) onderzochten wat de invloed is van ‘gemiddelde’ gezichten en profielen op de aantrekkelijkheid, zonder de symmetrie te beïnvloeden.

De 48 deelnemers werden gevraagd om het meest aantrekkelijke gezicht te kiezen per paar die bestonden uit een echte foto van een persoon en een gemanipuleerde foto van dezelfde persoon.

Digitale foto’s van 16 witte onbekende vrouwen werden laten zien aan de proefpersonen, met neutrale expressies in profiel en volgezicht beeld. De gezichtsfoto’s waren in vier versies: a) ‘echte’ foto b) 25% bewerking van het ‘echte’ gezicht naar een symmetrische gezicht c) 50% naar het gemiddelde gezicht en d) 25% karikatuur weg van het gemiddelde.

Uit de resultaten blijkt dat de deelnemers een grotere voorkeur hadden voor de ‘gemiddeldheid’ van gezichten en profielen. Uit het onderzoek blijkt dat ‘gemiddelde’ gezichten en profielen bij vrouwen een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid en onafhankelijk is van de symmetrie van het gezicht.

Het probleem bij het bovenstaande onderzoek is dat de huidstextuur bij de symmetrische gezichten ook gedeeltelijk was veranderd.

Gezien in het vorige onderzoek niet alleen de ‘gemiddeldheid’ van gezichten en profielen is bewerkt, is ook de huidstextuur gemanipuleerd. Nu is het niet duidelijk welke van de twee de oorzaak is van de positieve invloed op de aantrekkelijkheid.

Daarnaast zou de ‘gemiddeldheid’ in profielen misschien moeilijk te zien zijn en is het beter om gezichten te gebruiken. Daarom zal in het volgende onderzoek gekeken worden wat de invloed is van ‘gemiddeldheid’ van gezichten, zonder de symmetrie én de huidstextuur te veranderen.

Jones en DeBruine (2007) onderzochten de invloed van de symmetrie van ‘gemiddelde’ gezichten op de aantrekkelijkheid, zonder de symmetrie én de huidstextuur te veranderen. De 24 deelnemers moesten van zestig paren foto’s telkens de voor hun meest aantrekkelijke foto aanklikken.

Er werden dertig foto’s van jonge vrouwen laten zien aan de deelnemers, met neutrale expressies. De foto’s waren verschillend in ‘gemiddeldheid’ en symmetrie, maar wel zonder elkaar daarbij te beïnvloeden.

Uit de resultaten blijkt dat de deelnemers een grotere voorkeur hadden voor ‘gemiddeldheid’ bij gezichten. Daarnaast hadden de deelnemers een voorkeur voor de symmetrische gezichten bij de ‘gemiddelde’ gezichten.

Uit het onderzoek blijkt dat ‘gemiddeldheid’ in gezichten een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid. Daarnaast zorgt symmetrie voor meer aantrekkelijkheid bij ‘gemiddelde’ gezichten. Dit betekent dat beide hypothesen, ‘symmetrie’ en ‘gemiddeldheid’, bevestigd zijn en tevens geen correlatie met elkaar vertonen.

Uit de bovenstaande onderzoeken blijkt dat ‘gemiddeldheid’ in gezichten een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid en dat symmetrie in ‘gemiddelde’ gezichten bovenal aantrekkelijk wordt gevonden.

Dit betekent dat de ‘gemiddeldheid’ hypothese van gezichten ook bevestigd is. Tevens vertonen symmetrie en ‘gemiddeldheid’ in gezichten geen correlatie met elkaar en dat betekent in dit geval dat beide onafhankelijk van elkaar een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid.

Gezichtseigenschappen en Aantrekkelijkheid

Nu de twee hypothese voor de aantrekkelijkheid van gezichten onderzocht zijn, wordt er nu gekeken naar specifieke gezichtseigenschappen en de invloed daarvan op de aantrekkelijkheid. Sommige gezichtseigenschappen, zoals grote ogen, zouden namelijk positief gecorreleerd zijn met de mate van aantrekkelijkheid (Cunningham, 1986).

Dit zou namelijk een indicatie geven van een effectief immuunsysteem, gezonde weerstand tegen ziektes en goed functionerende adaptatie voor de omgeving (Cunningham et al., 1995).

Daarom zal in de volgende paragraaf onderzocht worden aan de hand van twee experimentele onderzoeken wat de invloed is van verschillende gezichtseigenschappen op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

Baudouin en Tiberghien (2004) onderzochten wat de invloed is van bepaalde gezichtseigenschappen op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten. Er namen acht mannen deel aan het experiment.

De mannen moesten de aantrekkelijkheid van 62 jonge vrouwen beoordelen door elke keer een voorkeur te geven voor één van de twee vrouwen die ze te zien kregen. De maximale score voor de aantrekkelijkheid van een vrouw kon 61 zijn en de laagste score 0.

Hierna werden berekeningen gemaakt om te meten wat de aantrekkelijkheidscore beïnvloed zou hebben, ten opzichte van bepaalde gezichtseigenschappen.

Uit de resultaten blijkt dat vrouwen met grote ogen, dikke lippen en uitstekende jukbenen hoger scoorden dan vrouwen met dikke wenkbrauwen en een brede neus of kin. Uit het onderzoek blijkt dat grote ogen, dikke lippen en uitstekende jukbenen een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

In het vorige onderzoek is aangetoond dat er enkele gezichtseigenschappen een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten. Maar bij het vorige onderzoek is nog niets gezegd over de invloed van haar op de aantrekkelijkheid.

Haar zou namelijk ook positief gecorreleerd zijn met de mate van aantrekkelijkheid bij vrouwen (e.g., Cunningham, 1986) en wijzen op een hogere productie van seksuele feromonen (Grammer et al., 2001) en meer gezondheid (Hinsz et al., 2001). Daarom zal in het volgende onderzoek gekeken worden wat de invloed van haar is op de aantrekkelijkheid van gezichten.

Mesk en Bereczkei (2004) onderzochten wat de invloed is van haardracht van vrouwelijke gezichten op de aantrekkelijkheid. Er werden foto’s gemaakt van 77 vrouwelijke gezichten met een gemiddelde leeftijd van circa 22 jaar. Deze foto’s werden toen bewerkt tot zes verschillende haardrachten: kort, halflang, lang, warrig, een knot en slonzig.

Er werden dertig mannen aangenomen om de originele foto’s van de vrouwen te beoordelen op een school van 1 tot 6, waarbij 6 het meest aantrekkelijk was en 1 het minst aantrekkelijk. De tien minst en meest aantrekkelijke vrouwen werden toen geselecteerd.

Daarna werden 52 andere mannen gevraagd opnieuw deze vrouwen te beoordelen, wat gevolgd werd door de beoordeling van de bewerkte foto’s met de verschillende haardrachten op het gebied van aantrekkelijkheid.

Uit de resultaten blijkt dat de bewerkte foto’s van de vrouwen met de lange en halflange haardracht hoger scoorden op aantrekkelijkheid dan de andere haardrachten. Bij de originele foto’s scoorden de vrouwen hoger wanneer zij een hoog voorhoofd, grote ogen en een smalle kin hadden.

Uit het onderzoek blijkt dat lang tot halflang haar een positieve invloed heeft op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

Uit de twee bovenstaande onderzoeken kan geconcludeerd worden dat grote ogen, dikke lippen, uitstekende jukbenen, een hoog voorhoofd, een smalle kin en lang en halflang haar een positieve invloed op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

Dit betekent dat er inderdaad enkele gezichtseigenschappen zijn die een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid.

Conclusie

Op basis van de besproken onderzoeken kan geconcludeerd worden dat symmetrische en ‘gemiddelde’ gezichten een positieve invloed hebben op de mate van aantrekkelijkheid, net als enkele gezichtseigenschappen bij vrouwelijke gezichten.

Ten eerste is de ‘symmetrie’ hypothese bevestigd wat enkel verklaard kan worden aan de hand van de evolutionary advantage view. Daarna is ook de ‘gemiddeldheid’ hypothese bevestigd en is gebleken dat symmetrie en ‘gemiddeldheid’ van gezichten geen correlatie met elkaar vertonen.

Tot slot is gebleken dat de gezichtseigenschappen grote ogen, dikke lippen, uitstekende jukbenen en lang of halflang haar een positieve invloed hebben op de aantrekkelijkheid bij vrouwelijke gezichten.

Het is de vraag of deze bevindingen volledig correct zijn, omdat in alle onderzoeken deelnemers in een gesimuleerde setting letterlijk gevraagd worden wie er het aantrekkelijkst uitziet, terwijl dit in de ‘echte’ wereld natuurlijk niet zo verloopt.

Daarnaast blijft het lastig om symmetrie onafhankelijk van de ‘gemiddeldheid’ van gezichten te manipuleren en vice versa. Tot slot, is het de vraag of omgedraaide gezichten voor mensen inderdaad geen evolutionaire betekenis hebben.

In vervolgonderzoek zou men een veldstudie kunnen doen, bijvoorbeeld waarin vrouwelijke en mannelijke profielen op datingsites vertoond kunnen worden, waarbij het gehele profiel precies hetzelfde is, behalve de mate van symmetrie, ‘gemiddeldheid’ en verschillende eigenschappen in het gezicht op de profielfoto.

Daarna zou men kunnen bijhouden hoeveel mannen en vrouwen reageren op de profielen en kijken of daar een verschil in zit. Daarnaast zou men misschien opnieuw een onderzoek kunnen starten waar de ‘gemiddeldheid’ van profielen wordt onderzocht, zonder daarbij de huidstextuur te beïnvloeden.

Op die manier is het mogelijk om de ‘gemiddeldheid’ van gezichten onafhankelijk van de symmetrie te bekijken. Tot slot zouden onderzoekers misschien nog een andere manier moeten vinden om de perceptual bias view en de evolutionary advantage view te onderscheiden van elkaar.

Met de bevindingen kan gesteld worden dat men kan achterhalen via symmetrie, ‘gemiddelde’ van gezichten en verschillende gezichtseigenschappen of iemand aantrekkelijk gevonden wordt en hoe iemand zichzelf aantrekkelijker kan presenteren.